8ந் திகதி ஆனிமாதம் 2016 எம்மோடு ஆத்மார்த்தமாகக் கலந்த என் பேரன்னை சண்முகநாதன் சகுந்தலாதேவி இன் பதிவாகச் சில நிமிடங்கள்........................
"பெரிய எவர்சில்வர் பேணியில் தேத்தண்ணி"
"கோப்பையே தெரியாத அளவுக்கு சோறும் கறியும்"
"கண்மூடித் திறப்பதற்குள் தயாராகும் புட்டும் முட்டைப்பொரியலும்"
" அப்பன் இன்னும் கொஞ்சம் போடவா? எனும் தொடர் கேள்வி"
"என்ன மேனே வேணும்"
"வேணாம் என்றால் மிரட்டும் செல்லக்கோபம்"
என் பேரன்னை அன்னபூரணி அல்ல, காலங்களைக் கடந்த காலியாய் அண்டசராசரங்ககளை ஆரத்தழுவும் அன்னபரிபூரணியாய் வியாபிப்பவள்.
எம் சம்பிரதாயங்களுக்காக வீட்டுக்கு வருவோரை சாப்பிட்டுவிட்டுப் போங்கள் என கேட்பது என் இனத்தின் மரபு. இது மரபின் நிமித்தம் வருவது. இதில் எந்தவொரு அதிசயமும் இல்லை. உயிர்ப்பு இல்லை.
ஆனால்,
என் பேரன்னையின் " சாப்பிட்டுவிட்டுப் போங்கள்" என்பது வெறும் உதடுகள் பிரிவதால் வருவதில்லை. ஆத்மார்த்தமாக வருவது. இந்த மந்திரச்சொல்லுக்கு யாரும் மறுப்பேதும் சொல்ல இயலாது. ஏனெனில் இது சத்தியத்தில் உதிக்கும் நித்திய விருந்தோம்பல்.
பசி எம் முகத்தைவிட்டு நீங்கும்வரை பெரியம்மாவின் உணவுப் பரிமாறல் நிறைவு பெறாது. அவ மனதும் நிறைவுகொள்ளாது.
எத்தனையொமுறை பெரியம்மாவிடம் போகமுன் சாப்பிட்டுவிட்டுப் போயும் இரண்டாம் தரமும் சாப்பிட்டு இருக்கிறேன்.
இது எனக்கு மட்டுமான அனுபவம் மட்டுமல்ல. என் பேரன்னையிடம் போன அணைவருக்குமான அனுபவம்.
பேரன்னையின் அடுத்த பரிமாணம் - குற்றங்கண்டு நடுநிலை நின்று நேர்படப்பேசும் நக்கீரணி.
அம்மா,அப்பா, கணவன், பிள்ளைகள், உறவுகள் யாரேன்றாலும் குற்றம் குற்றமே என நீதி கேட்கும் எம் பேரன்னை எம் கண்ணகைபுரத்தில் பிறந்த எம் கண்ணகி.
இதயத்தின் மூளைக்கு தத்துவங்கள் புரிவதில்லை. அதற்கு அன்பெனும் பரிபாஷை மட்டும்தான் புரிவதால்என் இதயம் கனக்கிறது தாயே.
உன் வெளியென்பது இனி எனக்கு சூனிய வெளி தான்.
உன் நினைவுகள் மட்டும் என்னை ஆரத்தழுவும்.
உன் சூட்சும அன்புவெளி எப்போதும் காலங்கடந்தும் நித்தியமாயிருக்கும்.
"முன்னை இட்ட தீ முப்புரத்திலே
பின்னை இட்ட தீ பின் இலங்கையில்
அன்னை இட்ட தீ அடி வயிற்றிலே
யாமும் இட்ட தீ மூள்க மூள்கவே."
No comments:
Post a Comment